De term clustermodellen verwijst naar een aanpak waarbinnen leerlingen in groepjes gecombineerd worden en deze groepjes samengesteld worden op basis van overeenkomstige educatieve behoeften.

Daarbij kun je denken aan de indeling in niveaugroepen voor bijvoorbeeld het technisch lezen of rekenen. Maar er kunnen net zo goed groepjes samengesteld worden op basis van bepaalde aanwezige of juist niet aanwezige leer- en studievaardigheden.

Een asynchrone ontwikkeling is een situatie waarin een kind zich cognitief veel sneller ontwikkelt dan bijvoorbeeld motorisch of sociaal-emotioneel. Dat hoeft op zich nog niet zo’n probleem te zijn, mits de omgeving het kind dan wel op de beide domeinen aanspreekt op een wijze die past bij het ontwikkelingstempo in dat specifieke domein.

Het wordt wel een probleem als de omgeving er geen rekening mee houdt dat er verschillen in ontwikkelingstempo kunnen zijn tussen die verschillende domeinen bij een kind. Daardoor kan het voorkomen dat we van de leerling bijvoorbeeld op motorisch gebied net zulke hoge verwachtingen hebben als op cognitief gebied. Als de leerling die verwachting niet kan waarmaken, dan hebben we de leerling in feite overvraagd en kan dit leiden tot teleurstelling voor alle partijen.

Bij zelfconcept gaat het om overtuigingen over wie je bent en wat je kunt, die je in je leven ontwikkelt en die je min of meer als vaststaand ervaart. Die overtuigingen bouw je op uit eerdere ervaringen.

Als je ervaart dat je bij het maken van taken op school nooit fouten maakt, dan zul je na verloop van tijd jezelf als iemand gaan beschouwen die nooit fouten maakt. Als je je dan een keer geconfronteerd ziet met een taak die je niet meteen kunt oplossen, dan kan dat tot verwarring leiden, want ‘je kunt toch altijd alle dingen zonder fouten’. Op zo’n moment kan je zelfconcept onder spanning komen te staan.